باغ دل را برف نوميدي چنان پوشانده است                        

هيچ اميّدي ندارم بينم آ ن ريحانه را

 

عاقبت براين شدم تارفع اين مشكل كنم                         

دور كردم از خودم پيمانه ي ميخانه را

 

دوست دارم خانه اي ديگر بسازم از صفا                           

شمع دل روشن كنم نیکو بُوَد پروانه را

 

چهره ي زردم ببيني نيستم من زرد پوست

زرديِ چشم وتنم آزرده بس بيگانه را

 

لحظه هاي عمر من در اوج تنهايي گذشت

راز پنهان كرده ، نا گفتم به كس افسانه را

 

خواستم بر موي سر، دستي كشم دستم شكست

زين عجب اين خاكيان انكار كردند شانه را

 

از نمكدان وجودش خواستم يك ذره اي

او گرفت از من نمكدان و نمك هم دانه را

 

روح وجانش من نمي دانم چسان دريك تن است           

آ دمي بايد گزيند يا  مي  و بتخانه را

 

حال نقاش ازل اين گونه با ما مي كند

در قيامت پس چه خواهد كرد اين ديوانه را؟

 

گر در آ ن جا هم ببينم لعبت فتانه را

باز بر سر مي كشم تا انتها پيمانه را؟

 

گر به دست آ رم تورا ديگر ندارم آرزو                            

من نخواهم بي شما اين خانه ي شاهانه را

 

مي رود ايوبِ  من با کوله باري از الم                                

خواهشي دارم مكن ويرانه اين گل خانه را

نظرات شما عزیزان: